De missionaire parochie
Op zaterdag 6 april heeft een conferentie plaats gevonden over de Missionaire parochie. Hierbij een verslag.
Parochie op pad
De wekker gaat vroeg op zaterdagochtend. Nog een tikje slaperig reist een groepje Joris-parochianen naar het missionaire parochie evenement in de basiliek in Veenendaal. Hier hopen we gezamenlijk antwoorden te vinden hoe we als parochies in deze tijd missionair kunnen zijn.
Vol goede moed arriveren we met drie auto’s op het terrein van de basiliek, een modern pand voor christelijke evenementen midden op een bedrijventerrein. Binnen is het een gezellige drukte met katholieken uit het hele land, priesters, tieners als vrijwilligers en blauwe zusters die actief voor ons bidden.
Opzwepende muziek van de band de Muziekgroep verwelkomt ons in de grote zaal. Het doet de Jorisparochianen vertrouwd aan, alleen is hier een drumstel toegevoegd. Een van de liedjes met een beat genaamd Praise blijkt een van de favoriete ochtendliedjes van een mede-parochiaan, vertelt ze enthousiast.
Tijdens de eucharistieviering lijkt het beeld van kardinaal Eijk en priesters rondom het altaar op een scène uit een prachtige Chartres-achtige kathedraal. De band daarnaast lijkt een snapshot van een christelijk poppodium. Allebei prachtig, maar wat onwennig ze naast elkaar te zien. Maar de mensen om me heen genieten zingend mee en ik besluit over m’n terughoudendheid heen te stappen.
Dat is maar goed ook, want de boodschap van kardinaal Eijk is geestig en bemoedigend. Hij stelt dat in de huidige tijd christenen als een soort wappies worden gezien die ‘heel vervelend’ tegen de publieke opinie ingaan. De niet-christen voelt zich daarentegen autonoom en vrij. Maar de vraag is of ze echt autonoom zijn, want deze ‘autonomen’ worden juist geleid door de dwingende publieke opinie. Daartegenover zegt hij dat christenen die nu vrijmoedig voor hun geloof uitkomen wel echt autonoom moeten zijn, ze zijn vrij om voor zichzelf te kunnen kiezen. ‘De echt vrije mens is de door Christus verloste mens.’ Na de mis gaat onze mede-parochiaan Mirjam Spruit van het Centrum voor parochiespiritualiteit met de directeur van Alpha, Arnoud Drop, in gesprek. Belangrijk is dat we niet zelf hoeven te bekeren, we mogen over onze ervaring vertellen, uiteindelijk bekeert God, is hun boodschap.
In de middag worden verschillende workshops gegeven. Gezamenlijk leren we over bekering. Dat gaat in vijf fases: vertrouwen, nieuwsgierigheid, openheid, zoeken en leerling van Christus worden. Vervolgens delen we onze parochie activiteiten in deze vijf groepen in. We komen erachter dat het aanbod groot is: koffie na de mis, leesclubs, gezinsmiddagen, kinderactiviteiten, de Catharinanacht, Open Avonden, parochiecatechese etc. Bovendien passen deze activiteiten in meerdere fases. Maar toch is daarmee de puzzel niet gelegd. We hebben het idee dat veel jonge mannen niet per se in het model passen maar eerder rationeel bewogen worden door de filosofie. Publieke figuren en schrijvers zoals: Jordan Peterson, C.S. Lewis, G.K. Chesterton spelen een grote rol bij de eerste stappen naar geloof. We vragen ons af of vrouwen ook zo, of op een andere manier, tot geloof komen. Het geeft stof tot nadenken en gesprek.
Na de laatste koffiepauze met (voor sommigen een groot stuk) vlaai, is het tijd voor getuigenissen van onder meer onze parochianen over Alpha. Alpha is een tool om het gedachtengoed van de missionaire parochie bekend te maken en Onze Lieve Heer aan de mensen te presenteren, wordt verteld. De bedoeling is om gastvrij te zijn en mensen in hun waarde te laten. Johan heeft als deelnemer in de Petruskerk in een korte tijd Jezus leren kennen en voelde al snel de behoefte om mee te helpen. Hij vond er mensen met een open hart.
En met onze harten en hoofden vol vreugde gaan we weer naar huis. Laat op de avond en eindelijk thuis, krijg ik de drumbeat van het liedje Praise van Elevation worship niet uit m’n hoofd. Op YouTube blijkt de populaire track maar liefst 67 miljoen views te hebben: geen slecht liedje om de dag mee af te sluiten.
